Versus λέγεται ο νέος δίσκος των Σουηδών με πρόθεση να ανοίξει νέα μέτωπα επίθεσης προς πάσα κατεύθυνση. Εκπλήσσοντας, αλλά τελικώς αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις με το καινοτόμο για το group The Dead Eye, αναμέναμε με περιέργια το επόμενο album.
Το θέμα με αυτήν την μπάντα είναι η αυτογνωσία της. Αυτό ήταν και είναι το ατού τους. Ξέρουν πότε και ποιο θα 'ναι το επόμενο βήμα τους. Οταν είδαν ότι αυτό που δημιούργησαν με τους At The Gates (για τους Bjorler o λόγος) θα καταντούσε κάτι που θα χρησιμοποιούσε και ο τελευταίος των τελευταίων για να βασανίζει τα αυτιά μας για χρόνια, διέλυσαν. Δεν πίεσαν καταστάσεις, δεν άφησαν τις εσωτερικές προστριβές να καταστρέψουν το group. Πήρε ο καθείς το δρόμο του. Και αποδείχτηκαν σωστοί.
Οι The Haunted έδωσαν την ένεση αδρεναλίνης στο thrash. Βγάζοντας δολοφονικούς δίσκους, που μπορεί να χρωστούσαν πολλά στους Slayer (βρείτε μου εσείς κάποιον στη σκληρή μουσική που να μην χρωστάει σ'αυτους), μα που μόνο αυτοί μπόρεσαν να δημιουργήσουν μέσα από ενα τόσο "εύστοχο" προίσμα, και τέτοια πειστικότητα. Αποτέλεσμα, να βασανίζουν τα αυτιά μας πάλι οι νεο-thrash μιμητές των The Haunted.
Ετσι όταν μια επανάσταση σταματά να είναι πια τέτοια, τότε χρειάζεται μια νέα επανάσταση. Αυτό ήταν το The Dead Eye για το σχήμα.
Στο Versus οι Σουηδοί ξεκουρδίζουν ξανά τις επτάχορδες και αφού αφήσουν ελεύθερα τα Meshuggah meets Tool ένστικτά τους, συνεχίζουν στο δρόμο του προκατόχου του. Αυτά που είχαν να δώσουν στο thrash πολλών bpm, ξέρουν πολύ καλά και οι ίδιοι ότι τα έδωσαν. Πλέον οι ουσία και οι καλές ιδέες εκκολάπτονται σε mid-tempo κουκούλια-δυναμίτες 3.5 λεπτών που κάνουν τον δίσκο 40 λεπτών να ακούγεται μονορούφι. Οι μελωδίες είναι πιο απλές και στοιχειωτικές (π.χ. Skuld), ενώ όταν το κοντέρ ανεβαίνει (Faultline), τα tricks της παραγωγής -που επιμελούνται και οι ίδιοι- είναι εκεί για να τονώσουν το ενδιαφέρον. Καλή δουλειά και από τον Peter Dolving σε ρόλο Οχιάς, να φτύνει το δηλητήριο με καθαρά και μη φωνητικά, ενώ συγχρόνως παρουσιάζει και πλούτο ερμηνείας στις πιο μελωδικές στιγμές.
Ακόμα ένας ποιοτικός δίσκος από μια μπάντα που ξέρει που πατά και που (θα) βρίσκεται.
Το θέμα με αυτήν την μπάντα είναι η αυτογνωσία της. Αυτό ήταν και είναι το ατού τους. Ξέρουν πότε και ποιο θα 'ναι το επόμενο βήμα τους. Οταν είδαν ότι αυτό που δημιούργησαν με τους At The Gates (για τους Bjorler o λόγος) θα καταντούσε κάτι που θα χρησιμοποιούσε και ο τελευταίος των τελευταίων για να βασανίζει τα αυτιά μας για χρόνια, διέλυσαν. Δεν πίεσαν καταστάσεις, δεν άφησαν τις εσωτερικές προστριβές να καταστρέψουν το group. Πήρε ο καθείς το δρόμο του. Και αποδείχτηκαν σωστοί.
Οι The Haunted έδωσαν την ένεση αδρεναλίνης στο thrash. Βγάζοντας δολοφονικούς δίσκους, που μπορεί να χρωστούσαν πολλά στους Slayer (βρείτε μου εσείς κάποιον στη σκληρή μουσική που να μην χρωστάει σ'αυτους), μα που μόνο αυτοί μπόρεσαν να δημιουργήσουν μέσα από ενα τόσο "εύστοχο" προίσμα, και τέτοια πειστικότητα. Αποτέλεσμα, να βασανίζουν τα αυτιά μας πάλι οι νεο-thrash μιμητές των The Haunted.
Ετσι όταν μια επανάσταση σταματά να είναι πια τέτοια, τότε χρειάζεται μια νέα επανάσταση. Αυτό ήταν το The Dead Eye για το σχήμα.
Στο Versus οι Σουηδοί ξεκουρδίζουν ξανά τις επτάχορδες και αφού αφήσουν ελεύθερα τα Meshuggah meets Tool ένστικτά τους, συνεχίζουν στο δρόμο του προκατόχου του. Αυτά που είχαν να δώσουν στο thrash πολλών bpm, ξέρουν πολύ καλά και οι ίδιοι ότι τα έδωσαν. Πλέον οι ουσία και οι καλές ιδέες εκκολάπτονται σε mid-tempo κουκούλια-δυναμίτες 3.5 λεπτών που κάνουν τον δίσκο 40 λεπτών να ακούγεται μονορούφι. Οι μελωδίες είναι πιο απλές και στοιχειωτικές (π.χ. Skuld), ενώ όταν το κοντέρ ανεβαίνει (Faultline), τα tricks της παραγωγής -που επιμελούνται και οι ίδιοι- είναι εκεί για να τονώσουν το ενδιαφέρον. Καλή δουλειά και από τον Peter Dolving σε ρόλο Οχιάς, να φτύνει το δηλητήριο με καθαρά και μη φωνητικά, ενώ συγχρόνως παρουσιάζει και πλούτο ερμηνείας στις πιο μελωδικές στιγμές.
Ακόμα ένας ποιοτικός δίσκος από μια μπάντα που ξέρει που πατά και που (θα) βρίσκεται.
Track lsiting:
1. Moronic Colossus
2. Pieces
3. Little Cage
4. Trenches
5. Ceremony
6. Skuld
7. Crusher
8. Rivers Run
9. Iron Mask
10. Faultline
11. Imperial Death March
Οι The Haunted είναι μια μπάντα που ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Καταφέρνει να εξελίσσει τον ήχο της, χωρίς να πέσει σε τέλμα. Μετά το πολύ καλό "The Dead Eye" που τόλμησαν να παντρέψουν το thrash με τους King Krimson μέσα απ' το δικό τους πρίσμα, επανέρχονται με έναν δίσκο που...ενάντια σε όλα είναι πάλι πολύ καλός! Μια μίξη του "rEVOLVEr" και "The Dead Eye" είναι το νέο album, αρκετά ώριμο, με τα riffs που έχουν πάντα τον πρώτο λόγο να είναι τόσο old school αλλά και μοντέρνα συνάμα. Ο ήχος είναι φρέσκος, οι μελωδίες είναι ακριβώς όπως πρέπει και ο Peter Dolving είναι πραγματικά απολαυστικός τόσο για τους αιχμηρούς του στίχους, αλλά και για την ευκολία να αλλάζει διαθέσεις διατηρώντας όμως πάντα την οργή. Ψιθυρίζει, βρυχάται, ξεσπά, παραληρεί, ψέλνει, σκίζει το λαρύγγι του. Αλλά και τα υπόλοιπα μέλη φαίνονται ότι έχουν βελτιωθεί (ναι κι άλλο) συνθετικά και εκτελεστικά. Το "Versus" καρατάει το ενδιαφέρον ανεβασμένο μέχρι το τέλος, με την μπάντα να μην σταματάει να πειραματίζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά μάγκες ο δίσκος σπέρνει. Μας έχουν απογοητεύσει ποτέ αυτοί; Να το πω post-trash, melodic thrash/death, rock thrash; Μικρή σημασία έχει. Οι Σουηδοί με εντελώς prog αντίληψη, χωρίς να παίζουν επιδεικτικά είναι τεχνικοί και δίσκο με τον δίσκο αποδεικνύουν πως ανήκουν στην ελίτ του σύγχρονου ήχου. Respect.