Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Κατέβασα το album μέσω internet την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, δηλαδή την 24η Μαρτίου του 2009 και πάτησα το play όντας γεμάτος ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Ήμουν σίγουρος ότι θα άκουγα το καλύτερο album της χρονιάς. 100% σίγουρος ότι θα με αρπάξει από τα κάκαλα και δε θα λέει να με αφήσει!
Έλα μου, όμως, που όλες αυτές οι προσδοκίες πήγαν στράφι! Κατάφερα με δυσκολία να ακούσω όλο το album μέχρι το τέλος. Η απογοήτευση, μα πιο πολύ η οργή μέσα μου είχαν ξεχυλίσει! "Μα πώς είναι δυνατόν οι Mastodon να μην έβγαλαν άλλη μια δισκάρα;" αναρωτιόμουν και δε μπορούσα να το χωνέψω. Μου φάνηκε άνευρο, αργό και πάρα πολύ μπερδεμένο. Οι πολύ μεγάλες συνθέσεις με μπέρδεψαν και κατά τη διάρκειά τους δε μπορούσα να οδηγηθώ προς κάποια κατεύθυνση (εξαίρεση αποτελούσε το "Divinations", το οποίο είχα ακούσει λίγες μέρες πριν και το καραγούσταρα). Ένιωθα χαμένος. Εντελώς χαμένος...
Η απογοήτευση ήταν τόσο μεγάλη που μετατράπηκε σε φόβο. Φοβόμουν πραγματικά να ξανακούσω το album, μήπως την επόμενη φορά μου φανεί ακόμη χειρότερο και ξενερώσω περισσότερο! Μετά από 2-3 μέρες πήρα τη γενναία απόφαση να ξαναπατήσω το play...
Μια απ' τα ίδια. Δυστυχώς. "Μα δε μπορεί!" έλεγα μέσα μου. Το έβαλα να ξαναπαίξει πάλι από την αρχή. Κάτι άρχισε να διακρίνεται, αλλά πολύ θολά. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Άφησα το Crack the Skye να παίζει ασταμάτητα ενώ είχα απορροφηθεί σε ένα παιχνίδι στο Internet. Μετά από αρκετές υποσυνείδητες ακροάσεις, το μυαλουδάκι μου είχε αρχίσει να χωνεύει το όργιο που εκτυλίσσεται στο "Crack the Skye".
Αυτό ξεκαθάρισε την επομένη, οπότε και έπεσα με τα μούτρα να ξανακούσω το album και τη ειδικά την απίστευτη εισαγωγή του "The Czar". Ή μήπως είχα τρέξει να βάλω να παίζει το επικό "The Last Baron"; Όχι, θα ήταν ο ογκόλιθος του ομότιτλου που με φώναζε. Δεν ξέρω με βεβαιότητα, τί ήταν αυτό που ήθελα να ξανακούσω πρώτο. Το μόνο που γνωρίζω με σιγουριά είναι ότι μου είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Μου είχε φύγει αυτή η αμφιβολία και απογοήτευση για το αν οι Mastodon με είχαν απογοητεύσει. Τώρα πια, ήξερα ότι το album αυτό είχε κάθε δικαίωμα να φέρει το λογότυπό τους στο εξώφυλλό του.
Οι ακροάσεις συνεχίζονταν. Με ακουστικά στο κινητό σε κάθε βόλτα, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, σχεδόν παντού και τουλάχιστον 5-6 φορές τη μέρα. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι αδίκησα τόσο πολύ ένα τέτοιο album.
Ένα album που δικαίως θα πρέπει να οριστεί ή μάλλον θα πρέπει να ορίζει από εδώ και στο εξής τη λέξη "ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ".
Υπερ-τεχνικά σημεία διάσπαρτα παντού: Υπενθυμίζουν ότι οι Mastodon "ξέρουν μπαλίτσα"...
Ουσία ή μάλλον πεμπτουσία (=quintessence) της μουσικής σε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου: Βεβαιώνουν ότι οι Mastodon είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ σύγχρονη metal μπάντα στον πλανήτη.
Μεγαλειώδη riffs πάνω σε άλλα μεγαλειώδη riffs: Μα τί κάνουν οι τρέλες;!;!;
Rhythm section που μπορεί το ίδιο άνετα να σε υπνωτίσει ή να σε κάνει να χτυπιέσαι σαν άλογο σε rodeo: Τί χημεία υπάρχει μεταξύ αυτών των παιδιών;
Στιχουργική αλλοφροσύνη: Δεν υπάρχει μπάντα που να προσπαθήσει να ξεδιπλώσει ένα τέτοιο concept χωρίς να μας κάνει να αποκτήσουμε ..."τετραγωνάκια" στους κοιλιακούς από τα γέλια! Υπάρχει λέτε ε; Μόνο ΑΥΤΟΙ! Πάλι ΑΥΤΟΙ!
Φωνητικά: Ο Brent το πήρε προσωπικά το θέμα, αναλαμβάνοντας τα περισσότερα φωνητικά αυτή τη φορά. Ό,τι πεις μεγάλε! Μαζί σου!
Ένα μήνα μετά, είμαι σίγουρος, ότι αυτό το album δεν είναι απλώς ότι καλύτερο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά ίσως το καλύτερο album των '00s...
Υ.Γ1: Σβήστε το "ίσως" στην τελευταία μου πρόταση, αφού δεν προλαβαίνουν οι Mastodon να κυκλοφορήσουν το διάδοχο του "Crack the Skye" εντός του 2009...!!!
Υ.Γ2: Εννοείται ότι όποιος σέβεται τον εαυτό του ως φίλο του heavy metal, θα πρέπει να αγοράσει το εν λόγω album.
Υ.Γ3: So. How do you see Mastodon in Rockwave Festival this year???
Και σε όσους αγοράσουν το δισκάκι: Μην κάνετε τσιγγουνιές με την bonous DVD έκδοση του δίσκου. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δείτε πως οι Mastodon είναι ακόμα "μεγάλα παιδιά" και πως η όρεξη και η έμπνευση δεν στερεύει με μερικές χιλιάδες παραπάνω dollars.
ΑπάντησηΔιαγραφή