1) Meshuggah - ObZen
Τούτο εδώ το δημιούργημα των Σουηδών είναι κάτι το μοναδικό. Ακόμα και οι λιγοστοί άπιστοι του "δόγματος Meshuggah", με αυτόν τον κανονικοποιημένο όλεθρο θα πειστούν. Το συγκρότημα αυτό έχει χαράξει την πορεία του και βαδίζει μόνο του, γιατί πολύ απλά δε μπορεί κανείς άλλος να τους ακολουθήσει.
Όλα είναι έτσι φτιαγμένα σ' αυτό το album ώστε με μαθηματική ακρίβεια να οδηγείται ο ακροατής στην παράνοια (ξεκινώντας απ' το εξώφυλλο). Δεν ξέρω πώς θα το χαρακτήριζαν αυτοί που επιμένουν ντε και καλά να κατατάσσουν την κάθε μπάντα σε ένα μουσικό ιδίωμα. Δεν τους ενδιαφέρει και τους ίδιους τους Meshuggah άλλωστε, πιστεύω. Thrash, Death, Math-core; Δεν έχει σημασία.
Το ObZen δεν σου δίνει το παραμικρό περιθώριο να αφαιρεθείς από τους ψυχρούς αλλά καθηλωτικούς ήχους του. Σε απορροφάει, σε υπνωτίζει, σε αγχώνει, σε στέλνει στο διάολο. Χωρίς γυρισμό. Τί άλλο να πώ; Είναι ΤΕΛΕΙΟ!
2) Gojira - The Way of All Flesh
Οι Γάλλοι Gojira είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους με προηγούμενες δουλειές τους, όπως το "From mars to Sirius" και το "The Link". Με το "The Way of All Flesh" δεν επεκτείνουν απλά τη δισκογραφία τους, αλλά προσθέτουν σε αυτήν ένα πραγματικό διαμάντι. Ένα αριστούργημα που είναι ικανό να τους κατατάξει στην ελίτ του παγκόσμιου metal.
Οι Γάλλοι Gojira είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους με προηγούμενες δουλειές τους, όπως το "From mars to Sirius" και το "The Link". Με το "The Way of All Flesh" δεν επεκτείνουν απλά τη δισκογραφία τους, αλλά προσθέτουν σε αυτήν ένα πραγματικό διαμάντι. Ένα αριστούργημα που είναι ικανό να τους κατατάξει στην ελίτ του παγκόσμιου metal.
Αρνούμενοι τη "γαλλική κουλτούρα" που λέει ότι αν είσαι γαλλικό συγκρότημα πρέπει να έχεις και γαλλικό στίχο, οι Gojira θέλοντας να απευθυνθούν σε όλο τον κόσμο, χρησιμοποιούν την αγγλική για να εκφράσουν ανησυχίες που ξεκινούν από το περιβάλλον(A Sight to Behold) και φτάνουν μέχρι και το Βουδισμό (Yama's Messengers).
Μουσικά, αυτό που μας δίνουν οι Gojira είναι 12 τραγούδια γεμάτα τεχνικό death metal. Οι δίκασες είναι σχεδόν παντού. Οι κιθάρες υπακούουν σε όσα δίδαξε ο Chuck Schuldiner, οι Pantera και οι...Meshuggah. Τα δε φωνητικά εκφράζουν απόλυτα το θυμό και την οργή που κρύβεται στον καθένα μας για όσα βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνουν γύρω μας. Θυμάστε πολλά riffs (The Art of Dying), τα οποία μπορείτε να τα ακούτε επί 165 δευτερόλεπτα χωρίς να τα βαριέστε; Περί τέτοιας έμπνευσης και ταλέντου μιλάμε... Θέλετε κι άλλα;
Μουσικά, αυτό που μας δίνουν οι Gojira είναι 12 τραγούδια γεμάτα τεχνικό death metal. Οι δίκασες είναι σχεδόν παντού. Οι κιθάρες υπακούουν σε όσα δίδαξε ο Chuck Schuldiner, οι Pantera και οι...Meshuggah. Τα δε φωνητικά εκφράζουν απόλυτα το θυμό και την οργή που κρύβεται στον καθένα μας για όσα βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνουν γύρω μας. Θυμάστε πολλά riffs (The Art of Dying), τα οποία μπορείτε να τα ακούτε επί 165 δευτερόλεπτα χωρίς να τα βαριέστε; Περί τέτοιας έμπνευσης και ταλέντου μιλάμε... Θέλετε κι άλλα;
3) Opeth - Watershed
Το ερώτημα για τον κ. Michael Akerfeldt και την παρέα του είναι για πόσο καιρό ακόμα έχουν σκοπό να μείνουν στην κορυφή.
Το δρόμο για την οποία άνοιξε το αριστουργηματικό "Blackwater Park" και έκτοτε κάθε επόμενη τους δουλειά ήταν ένα ακόμη βήμα προς την κατάκτησή της. Το "Watershed" δεν αποτελεί εξαίρεση στον ακνόνα αυτό...
Δεν ξέρω τί μπορεί να βλέπει ο άνθρωπος στο εξώφυλλό από το παράθυρο, ενώ γράφει. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι εγώ βλέπω μέσα σε αυτό το album για άλλη μια φορά μία βιβλικών διαστάσεων καταιγίδα Morid-Angel-ικού death metal που καταφέρνει και καλπάζει μόνο υπό τους μελαγχολικούς ήχους που πηγάζουν από τα 70's και φυσικά από το απίστευτο μυαλό του Akerfeldt.
Πλήκτρα, βιολιά, brutal φωνητικά, καθαρά φωνητικά, μελαγχολικά φωνητικά, ηλεκρικές κιθάρες, ακουστικές κιθάρες, μέχρι και blastbeats! Το πώς συνδυάζονται όλα αυτά τόσο άψογα και μας συμπαρασύρουν σε μία απολαυστική ακουστική εμπειρία, είναι ένα ερώτημα που δεν ξέρω αν μπορούν να το απαντήσουν και οι ίδιοι.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι τραγούδια σαν το "The Lotus Eaters" και το "Burden" είναι ταυτόχρονα λόγοι για να νέες μπάντες να ασχοληθούν με το metal αλλά και για να τα παρατήσουν! Ειδικά το "Burden", κατά την ταπεινή άποψή μου κερδίζει τον τίτλο της πιο μελαγχολικής μπαλάντας που έχει γραφτεί ποτέ...
Το δρόμο για την οποία άνοιξε το αριστουργηματικό "Blackwater Park" και έκτοτε κάθε επόμενη τους δουλειά ήταν ένα ακόμη βήμα προς την κατάκτησή της. Το "Watershed" δεν αποτελεί εξαίρεση στον ακνόνα αυτό...
Δεν ξέρω τί μπορεί να βλέπει ο άνθρωπος στο εξώφυλλό από το παράθυρο, ενώ γράφει. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι εγώ βλέπω μέσα σε αυτό το album για άλλη μια φορά μία βιβλικών διαστάσεων καταιγίδα Morid-Angel-ικού death metal που καταφέρνει και καλπάζει μόνο υπό τους μελαγχολικούς ήχους που πηγάζουν από τα 70's και φυσικά από το απίστευτο μυαλό του Akerfeldt.
Πλήκτρα, βιολιά, brutal φωνητικά, καθαρά φωνητικά, μελαγχολικά φωνητικά, ηλεκρικές κιθάρες, ακουστικές κιθάρες, μέχρι και blastbeats! Το πώς συνδυάζονται όλα αυτά τόσο άψογα και μας συμπαρασύρουν σε μία απολαυστική ακουστική εμπειρία, είναι ένα ερώτημα που δεν ξέρω αν μπορούν να το απαντήσουν και οι ίδιοι.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι τραγούδια σαν το "The Lotus Eaters" και το "Burden" είναι ταυτόχρονα λόγοι για να νέες μπάντες να ασχοληθούν με το metal αλλά και για να τα παρατήσουν! Ειδικά το "Burden", κατά την ταπεινή άποψή μου κερδίζει τον τίτλο της πιο μελαγχολικής μπαλάντας που έχει γραφτεί ποτέ...
4) Burst - Lazarus Bird
Οι Σουηδοί Burst ομολογώ πώς μου ήταν παντελώς άγνωστοι. Το "Lazarus Bird" όμως και ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω του, ήταν η κατάλληλη αφορμή να μπουν στο στερεοφωνικό μου και να μείνουν εκεί για αρκετό καιρό.
Οι συνθέσεις του αν και φαίνονται πολύπλοκες με τις πρώτες δυο-τρεις ακροάσεις, είναι απόλυτα άρτια δομημένες με τρόπο τέτοιο ώστε να απογειώνουν τις ιδέες τους και να με πλημμυρίζουν συναισθήματα κάθε φορά που το ακούω.
Η ποικιλία μουσικών επιρροών και η ικανότητά-ευφυία τους να τις παρουσιάζουν μέσα σε εξάλεπτα και εφτάλεπτα κομμάτια είναι που κάνει το album αυτό μοναδικό. Οι Mastodon, οι Tool, οι Neurosis είναι μερικοί μόνο από τους μέντορές τους που όμως μπορούν ο καθένας τους ξεχωριστά να ακούει το πώς αντιλαμβάνονται οι Burst τη μουσική τους και να χαμογελάει από υπερηφάνεια για το αποτέλεσμα.
Οι συνθέσεις του αν και φαίνονται πολύπλοκες με τις πρώτες δυο-τρεις ακροάσεις, είναι απόλυτα άρτια δομημένες με τρόπο τέτοιο ώστε να απογειώνουν τις ιδέες τους και να με πλημμυρίζουν συναισθήματα κάθε φορά που το ακούω.
Η ποικιλία μουσικών επιρροών και η ικανότητά-ευφυία τους να τις παρουσιάζουν μέσα σε εξάλεπτα και εφτάλεπτα κομμάτια είναι που κάνει το album αυτό μοναδικό. Οι Mastodon, οι Tool, οι Neurosis είναι μερικοί μόνο από τους μέντορές τους που όμως μπορούν ο καθένας τους ξεχωριστά να ακούει το πώς αντιλαμβάνονται οι Burst τη μουσική τους και να χαμογελάει από υπερηφάνεια για το αποτέλεσμα.
5) Metallica - Death Magnetic
Μου είναι λίγο περίεργο. H μπάντα που μ' έκανε να αφοσιωθώ και να ταυτιστώ με τη μουσική που λέγεται "heavy metal" κυκλοφορεί και πάλι νέα δισκογραφική δουλειά.
Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το "St.Anger". Το album με το οποίο κατάφεραν να περάσουν και πάλι το δικό τους αλλά και με το οποίο τους έβριζε όλος ο κόσμος. Παραδόξως, εμένα μου είχε αρέσει... Πάμε στο "Death Magnetic" τώρα...
Ό,τι μας έκανε να αγαπήσουμε τους Metallica βρίσκεται εδώ. Τραχυά, heavy κομμάτια με κολλητικά riffs (από τον απόλυτο ρυθμικό κιθαρίστα), εμπλουτισμένα με εμπνευσμένα solos από τον Kirk Hammett. Ακόμη και το (συνήθως μονότονο) drumming του Ulrich, εδώ είναι πιο ενδιαφέρον και πιο ποικιλόμορφο. Τα φωνητικά του James βρίσκονται σε αναπάντεχη φόρμα και δίνουν στα τραγούδια μια έξτρα θετική ώθηση.
Για να λέμε όμως τα πράματα με το όνομα τους, δεν είναι τα ποαραπάνω που κάνουν το "Death Magnetic" μία από τις σπουδαιότερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Είναι το κολοσσιαίο μέγεθος αυτής της μπάντας που έχει ταυτίσει το όνομά της με το heavy metal. Όταν είσαι ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα ever, τότε κάθε σου κυκλοφορία παρακολουθείται στενά από τον Τύπο (και όχι μόνο) και κατ' επέκταση ο αντίκτυπος της είναι πολύ σημαντικός.
Αυτός ο αντίκτυπος που άφησε το "Death Magnetic" είναι που αφήνει τη μεταλλική κοινότητα ικανοποιημένη. Οι Metallica, αν και κάνουν πισωγύρισμα (το πρώτο στην καριέρα τους), καταφέρνουν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους και ως συνέπεια να φέρουν νέο αίμα στη μουσική αυτή. Αυτό ήταν το ζητούμενο άλλωστε. Όλοι εμείς οι οπαδοί τους, ποτέ δε θα σταματήσουμε να ελπίζουμε σε πολύ μεγάλα πράματα από αυτούς. Και αυτό το album μας δυνάμωσε αυτήν την ελπίδα ακόμη περισσότερο!
Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το "St.Anger". Το album με το οποίο κατάφεραν να περάσουν και πάλι το δικό τους αλλά και με το οποίο τους έβριζε όλος ο κόσμος. Παραδόξως, εμένα μου είχε αρέσει... Πάμε στο "Death Magnetic" τώρα...
Ό,τι μας έκανε να αγαπήσουμε τους Metallica βρίσκεται εδώ. Τραχυά, heavy κομμάτια με κολλητικά riffs (από τον απόλυτο ρυθμικό κιθαρίστα), εμπλουτισμένα με εμπνευσμένα solos από τον Kirk Hammett. Ακόμη και το (συνήθως μονότονο) drumming του Ulrich, εδώ είναι πιο ενδιαφέρον και πιο ποικιλόμορφο. Τα φωνητικά του James βρίσκονται σε αναπάντεχη φόρμα και δίνουν στα τραγούδια μια έξτρα θετική ώθηση.
Για να λέμε όμως τα πράματα με το όνομα τους, δεν είναι τα ποαραπάνω που κάνουν το "Death Magnetic" μία από τις σπουδαιότερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Είναι το κολοσσιαίο μέγεθος αυτής της μπάντας που έχει ταυτίσει το όνομά της με το heavy metal. Όταν είσαι ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα ever, τότε κάθε σου κυκλοφορία παρακολουθείται στενά από τον Τύπο (και όχι μόνο) και κατ' επέκταση ο αντίκτυπος της είναι πολύ σημαντικός.
Αυτός ο αντίκτυπος που άφησε το "Death Magnetic" είναι που αφήνει τη μεταλλική κοινότητα ικανοποιημένη. Οι Metallica, αν και κάνουν πισωγύρισμα (το πρώτο στην καριέρα τους), καταφέρνουν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους και ως συνέπεια να φέρουν νέο αίμα στη μουσική αυτή. Αυτό ήταν το ζητούμενο άλλωστε. Όλοι εμείς οι οπαδοί τους, ποτέ δε θα σταματήσουμε να ελπίζουμε σε πολύ μεγάλα πράματα από αυτούς. Και αυτό το album μας δυνάμωσε αυτήν την ελπίδα ακόμη περισσότερο!
Το 2008 μπορεί να μην ήταν χρονιά κατά την οποία οι System of a Down κυκλοφόρησαν νέα δουλειά. Τουλάχιστον ως S.O.A.D. Γιατί τα μέλη τους ήταν σε πλήρη εγρήγορση και μας χάρισαν δύο albums. Ένα αρκετά αξιόλογο, το "Elect the Dead" του τραγουδιστή Serj Tankian και το παρών, των Daron Malankian (κιθαρίστας) και John Dolmayan (drummer).
Δε πιστεύv να υπάρχει έστω και ένας οπαδός των S.O.A.D. που να μην έχει αντιληφθεί ότι ο Malankian έχει "ψώνιο" με το μικρόφωνο. Τόσο μεγάλο που δεν του αρκεί το ότι στα τελευταία δύο albums των S.O.A.D. (Mesmerized, Hypnotized) δεν αφήνει τον Serj Tankian σε χλωρό κλαρί! Συνέπεια αυτής της μανίας του ήταν η δημιουργία αυτού του project (και αντίστοιχα της προσωπικής δουλειάς του Tankian) καθώς και το γεγονός ότι δεν ηχεί καθόλου διαφορετικό από τους System of a Down.
Μέσα απ' όλ' αυτά, κερδισμένοι βγήκαμε εμείς. Γιατί το album αυτό είναι-αν μη τί άλλο- εκπληκτικό. Τραγούδια δυναμίτες (Serious, Stoner-Hate, Cute Machines, They Say), τραγούδια λυρικά και συναισθηματικά φορτισμένα ταυτόχρονα (Funny, World Long Gone, Kill Each Other/Live Forever, το φοβερό Universe), άλλα που είναι ψιλο-αστεία αλλά βρίθουν έμπνευσης (Exploding/Reloading, Chemicals) και άλλα που έχουν κάτι απ' όλα τα παραπάνω συν μία δόση μπαλάντας (Insane, Babylon, 3005, Whoring Streets).
Ελπίζουμε, μόνο, να μην αποτρελαθεί τελείως με τους Scars on Broadway και ξεχάσει τους S.O.A.D. Γιατί, όσο καλό και να είναι το εν λόγω album, αυτή η μουσική είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Serj.
Δε πιστεύv να υπάρχει έστω και ένας οπαδός των S.O.A.D. που να μην έχει αντιληφθεί ότι ο Malankian έχει "ψώνιο" με το μικρόφωνο. Τόσο μεγάλο που δεν του αρκεί το ότι στα τελευταία δύο albums των S.O.A.D. (Mesmerized, Hypnotized) δεν αφήνει τον Serj Tankian σε χλωρό κλαρί! Συνέπεια αυτής της μανίας του ήταν η δημιουργία αυτού του project (και αντίστοιχα της προσωπικής δουλειάς του Tankian) καθώς και το γεγονός ότι δεν ηχεί καθόλου διαφορετικό από τους System of a Down.
Μέσα απ' όλ' αυτά, κερδισμένοι βγήκαμε εμείς. Γιατί το album αυτό είναι-αν μη τί άλλο- εκπληκτικό. Τραγούδια δυναμίτες (Serious, Stoner-Hate, Cute Machines, They Say), τραγούδια λυρικά και συναισθηματικά φορτισμένα ταυτόχρονα (Funny, World Long Gone, Kill Each Other/Live Forever, το φοβερό Universe), άλλα που είναι ψιλο-αστεία αλλά βρίθουν έμπνευσης (Exploding/Reloading, Chemicals) και άλλα που έχουν κάτι απ' όλα τα παραπάνω συν μία δόση μπαλάντας (Insane, Babylon, 3005, Whoring Streets).
Ελπίζουμε, μόνο, να μην αποτρελαθεί τελείως με τους Scars on Broadway και ξεχάσει τους S.O.A.D. Γιατί, όσο καλό και να είναι το εν λόγω album, αυτή η μουσική είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Serj.
7) In Flames - A Sense of Purpose
Αναμφισβήτητα, οι απόλυτοι κυρίαρχοι της Σοηδικής σκηνής και του μελωδικού death metal που αυτή εισήγαγε στο παγκόσμιο metal γίγνεσθαι.
Με αυτό το album υπερασπίζονται τον τίτλο αυτό με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Τραγούδια με πολύ όμορφες μελωδίες, βασισμένα το καθένα σε πολύ καλές ιδέες. Η παραγωγή έχει καταφέρει να συνδυάσει τον σκληρό ήχο με την απαραίτητη "απαλότητα" που απαιτούν οι μελωδίες.
Οι In Flames βρίσκονται στην πιο ώριμη συνθετική περίοδό τους και δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδείξουν γράφοντας τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, απλά και κατανοητά. Αυτά τα στοιχεία είναι αρκετά για να κερδίσουν τον ακροατή. Είτε αυτός είναι παλιός οπαδός της μπάντας είτε καινούριος.
Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω για αυτό το album. Είναι τόσο ξεκάθαρο και απλοϊκό. Κλασσικό In Flames. Εθίζεσαι στον ήχο του...
Με αυτό το album υπερασπίζονται τον τίτλο αυτό με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Τραγούδια με πολύ όμορφες μελωδίες, βασισμένα το καθένα σε πολύ καλές ιδέες. Η παραγωγή έχει καταφέρει να συνδυάσει τον σκληρό ήχο με την απαραίτητη "απαλότητα" που απαιτούν οι μελωδίες.
Οι In Flames βρίσκονται στην πιο ώριμη συνθετική περίοδό τους και δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδείξουν γράφοντας τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, απλά και κατανοητά. Αυτά τα στοιχεία είναι αρκετά για να κερδίσουν τον ακροατή. Είτε αυτός είναι παλιός οπαδός της μπάντας είτε καινούριος.
Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω για αυτό το album. Είναι τόσο ξεκάθαρο και απλοϊκό. Κλασσικό In Flames. Εθίζεσαι στον ήχο του...
8) Testament - The Formation of Damnation
Το album ξεκινάει με το εισαγωγικό "For the glory of...". Eγώ θα συμπλήρωνα "For the Glory of...Thrash Metal". Γιατί, αυτό ακριβώς κάνει το "The Formation of Damnation". Αποτίει φόρο τιμής στο thrash.
Όσοι δε γουστάρουν τους Testament, δεν πρόκειται να αλλαξοπιστήσουν με αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Δεν προσθέτουν τίποτα καινούριο στη μουσική τους. Ατόφιο thrash metal που ενώ συνθετικά παραπέμπει σε old school μονοπάτια, καταφέρνει να ηχεί σύγχρονο και μοντέρνο.
Η επιστροφή του Alex Skolnick πλημμυρίζει με χαμόγελα τους απανταχού fans της μπάντας και με αξιοθαύμαστα solos και περίσσεια ενέργεια το album. Τα φωνητικά του Chuck Billy άλλοτε γρυλλιστά, άλλοτε πάλι πιο καθαρά, μα πάντα θυμωμένα. Οι μελωδίες κάνουν συχνά την εμφάνισή τους και κάνουν την ακρόαση πιο εύκολη και διασκεδαστική.
Ένα album το οποίο, όπως προανέφερα, δε θα φέρει νέους οπαδούς στο στρατόπεδό τους αλλά σίγουρα έχει αφήσει ικανοποιημένους και τους πλέον φανατικούς της μπάντας και του είδους γενικότερα...
Όσοι δε γουστάρουν τους Testament, δεν πρόκειται να αλλαξοπιστήσουν με αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Δεν προσθέτουν τίποτα καινούριο στη μουσική τους. Ατόφιο thrash metal που ενώ συνθετικά παραπέμπει σε old school μονοπάτια, καταφέρνει να ηχεί σύγχρονο και μοντέρνο.
Η επιστροφή του Alex Skolnick πλημμυρίζει με χαμόγελα τους απανταχού fans της μπάντας και με αξιοθαύμαστα solos και περίσσεια ενέργεια το album. Τα φωνητικά του Chuck Billy άλλοτε γρυλλιστά, άλλοτε πάλι πιο καθαρά, μα πάντα θυμωμένα. Οι μελωδίες κάνουν συχνά την εμφάνισή τους και κάνουν την ακρόαση πιο εύκολη και διασκεδαστική.
Ένα album το οποίο, όπως προανέφερα, δε θα φέρει νέους οπαδούς στο στρατόπεδό τους αλλά σίγουρα έχει αφήσει ικανοποιημένους και τους πλέον φανατικούς της μπάντας και του είδους γενικότερα...
9) Evergrey - Torn
Όταν το album σου κάνει ντεμπούτο στα σουηδικά charts στο Νο.4 τότε σίγουρα δεν είσαι τυχαίος. Όσοι γνωρίζουν καλά τους Evergrey και γενικά τα δρώμενα της ευρύτερης Σουηδικής σκηνής, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της επιτυχίας.
Το "Torn" είναι ένα album που σε σημαδεύει από την πρώτη κι όλας ακρόαση. Είναι heavy, power (όχι σαν τους Helloween αλλά σαν τους Nevermore), σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και σφύζει από ενέργεια και φανταστικές μελωδίες. Έχει όλα τα στοιχεία του ήχου τους δηλαδή και ενώ έχει κρατήσει στοιχεία από το προηγούμενο "Monday Morning Apocalypse (2006)", είναι πιο κοντά στο "Recreation Day (2003)".
Είναι αλήθεια ότι τα τραγούδια στην πλειοψηφία τους βασίζονται στην μαγευτική φωνή του Tom S. Englund, αλλά τα heavy riffs και η αρμονική τους συνύπαρξη με τα πλήκτρα (που δεν κουράζουν με υπερβολές) προσθέτουν στο album μια μοναδική αύρα.
Το "Torn" είναι ένα album που σε σημαδεύει από την πρώτη κι όλας ακρόαση. Είναι heavy, power (όχι σαν τους Helloween αλλά σαν τους Nevermore), σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και σφύζει από ενέργεια και φανταστικές μελωδίες. Έχει όλα τα στοιχεία του ήχου τους δηλαδή και ενώ έχει κρατήσει στοιχεία από το προηγούμενο "Monday Morning Apocalypse (2006)", είναι πιο κοντά στο "Recreation Day (2003)".
Είναι αλήθεια ότι τα τραγούδια στην πλειοψηφία τους βασίζονται στην μαγευτική φωνή του Tom S. Englund, αλλά τα heavy riffs και η αρμονική τους συνύπαρξη με τα πλήκτρα (που δεν κουράζουν με υπερβολές) προσθέτουν στο album μια μοναδική αύρα.
10) Black Tide - Light from Above
"Light from Above", λοιπόν και είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο φώτισε αυτούς τους πιτσιρικάδες (ο τραγουδιστής τους είναι μόλις 15!) να γράψουν αυτό το album.
Το νεαρόν της ηλικίας τους, τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν πέρυσι στην κύρια σκηνή του Ozzfest, μιας και η δεύτερη σκηνή ήταν απαγορευτική γι' αυτούς αφού είχε χορηγό μια εταιρία αλκοολούχου ποτού.
Εδώ θα ακούσετε καυλωμένο heavy/hard rock σε υψηλές ταχύτητες, με μεριικά thrash riffs σκόρπια από δω κι από κει, με μελωδίες που θα σας κάνουν να ξανακούσετε τη δισκογραφία των Maiden αλλά και με γελοίους στίχους. Οι έταιροι "μεγάλοι" που τους έχουν επηρεάσει ολοφάνερα είναι (ποιοί άλλοι;) οι Metallica. Γι αυτόν το λόγο διασκευάζουν εδώ το "Hit the Lights" με πολύ θετικά αποτελέσματα.
Τα πολύ καλά solos και τα κολλητικά refrains είναι το Α και το Ω αυτού του album που μας εισάγει στον κόσμο μιας ανερχόμενης δύναμης που έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η νεολαία του heavy metal είναι εδώ και έτοιμη να σαρώσει τις απανταχού σκηνές. Η συνθετική ικανότητα είναι άφθονη και αν συνδυαστεί με καλύτερα στιχουργικά θέματα, τότε το επόμενο "χτύπημά" τους θα ταρακουνήσει πολύ κόσμο..
Το νεαρόν της ηλικίας τους, τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν πέρυσι στην κύρια σκηνή του Ozzfest, μιας και η δεύτερη σκηνή ήταν απαγορευτική γι' αυτούς αφού είχε χορηγό μια εταιρία αλκοολούχου ποτού.
Εδώ θα ακούσετε καυλωμένο heavy/hard rock σε υψηλές ταχύτητες, με μεριικά thrash riffs σκόρπια από δω κι από κει, με μελωδίες που θα σας κάνουν να ξανακούσετε τη δισκογραφία των Maiden αλλά και με γελοίους στίχους. Οι έταιροι "μεγάλοι" που τους έχουν επηρεάσει ολοφάνερα είναι (ποιοί άλλοι;) οι Metallica. Γι αυτόν το λόγο διασκευάζουν εδώ το "Hit the Lights" με πολύ θετικά αποτελέσματα.
Τα πολύ καλά solos και τα κολλητικά refrains είναι το Α και το Ω αυτού του album που μας εισάγει στον κόσμο μιας ανερχόμενης δύναμης που έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η νεολαία του heavy metal είναι εδώ και έτοιμη να σαρώσει τις απανταχού σκηνές. Η συνθετική ικανότητα είναι άφθονη και αν συνδυαστεί με καλύτερα στιχουργικά θέματα, τότε το επόμενο "χτύπημά" τους θα ταρακουνήσει πολύ κόσμο..
...και άλλα 5 albums που χάνουν στις λεπτομέρειες:
11) Disturbed
Indestructible
12) Cynic Traced in Air
13) Mercenary
Architect of Lies
14) Trivium
Shogun
15) Hollow Corp
Cloister of Radiance
11) Disturbed
Indestructible
12) Cynic Traced in Air
13) Mercenary
Architect of Lies
14) Trivium
Shogun
15) Hollow Corp
Cloister of Radiance
Wraio site!Kali synexeia :)
ΑπάντησηΔιαγραφή