Guns n Roses - Chinese Democracy (review)

Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, γράφοντας δυο-τρία λόγια για το κάθε τραγούδι:

Chinese Democracy: Ξεκινάει με riff που παραπέμπει στο "Rock you like a Hurricane" των Scorpions, αλλά από κει και πέρα καμία σχέση…Το τραγούδι τα σπάει και το album ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Shackler's Revenge: Εισαγωγή που θυμίζει Prodigy! Κλασσικό Guns n Roses τραγούδι που θα αγαπήσετε. Κολλητικό το refrain με τα υψηλά φωνητικά του Axl! Δώσε!!!

Better: Ενθουσιασμού συνέχεια, με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του album. Απλά απολαυστικό!

Street of Dreams: Αναπόφευκτα θα το συγκρίνετε με τον ύμνο από τα παλιά. ..Πιάνο, βιολιά, μια απόλυτη "power balad" που περιέχει ένα πάρα πολύ καλό solo. (Κρατήστε το αυτό γιατί δε θα συναντήσετε πολλά καλά solos στο album αυτό...)

If the World: Συμπαθητικό, ωραίο groove, αλλά δείχνει να μην κολλάει με τα υπόλοιπα τραγούδια εδώ μέσα.

There was a Time: Ενώ ακούγεται ευχάριστα, είναι ανεξήγητα μεγάλο σε διάρκεια...

Catcher in the Rye: Τραγούδι που ξεδιπλώνεται με τη βοήθεια όμορφων μελωδιών. Δεν καταφέρνει όμως να ξεφύγει από τη μετριότητα...

Scraped: Ωραίο, heavy τραγούδι αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο συνάμα...

Riad and the Bedouins: Όλη δύναμη και ο τσαμπουκάς των "Guns" χωράει σε αυτό το τραγούδι. Αυτό που δε χωράει είναι το άθλιο refrain.

Sorry: Με τρία λόγια: «Μπαλάντα της πλάκας». Ειδικά για τα δεδομένα αυτής της μπάντας.

I.R.S: Επιτέλους! Το album ξανανασαίνει. Φοβερό τραγούδι!

Madagascar: Ενδιαφέροντες πειραματισμοί σε ένα τραγούδι που συνδυάζει ορχήστρα, rock και pop με πολύ έξυπνο τρόπο. Ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν samples του Martin Luther King είναι προς εξέταση...

This I Love: Ότι και να γράψω γι' αυτήν τη μπαλάντα θα είναι λίγο! Έχει ήδη μια θέση στις καλύτερες του συγκροτήματος αλλά και γενικότερα. Και τί στίχοι ε;
"I've searched the universe and found myself within her eyes"

Prostitute: Άλλο ένα πολύ ωραίο τραγούδι που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το album. Οι στίχοι του πραγματικά έχουν πολύ ενδιαφέρον... Σκεφτείτε ποιος απευθύνεται σε ποιον...

Γενικά: Αυτό το συγκρότημα (και συγκεκριμένα αυτός ο τύπος ονόματι Rose), έχει καταφέρει να μας κερδίσειπριν πολλά χρόνια και έρχεται μετά από 17 ολόκληρα έτη να μας θυμίσει γιατί λατρεύουμε τους Guns n Roses. Το album είναι πολύ καλό και κατά την άποψή μου από τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος. Απλά, κάπου στη μέση κάνει μια μικρή κοιλιά που όμως δεν είναι αρκετή να επισκιάσει το όλο αποτέλεσμα και την ευχαρίστηση που νιώθει κανείς στο τέλος της ακρόασης. Ακούστε το ολόκληρο και θα δείτε ότι θα σας δημιουργήσει πολύ εύκολα την επιθυμία να το ξανακούσετε. Αυτή είναι η επιτυχία αυτού, όπως και κάθε άλλου album, εξάλλου...

Πολύ σημαντικό συμπέρασμα που βγάζει κανείς είναι ότι οι μουσικοί που πλαισίωναν στο παρελθόν τον Axl, ήταν μεν εξαιρετικοί αλλά ο ίδιος αποδεικνύει ότι ίσως υπερεκτιμήθηκαν, αφού και χωρίς αυτούς οι Guns είναι εδώ και «τα σπάνε».

Ίσως ,όμως, να είναι περιττό να μιλάμε για τη μουσική που περιέχει αυτό το album. Αυτό το album του οποίου η κυκλοφορία και μόνο αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής. Και όλοι ξέρετε γιατί...